از تئاتر شهر تا آرایشگاه ۲

شلاااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااام

روز اول اجرا با ترس و دلهره وحشتناک ما تازه کارها شروع شد اصلا انگار نه انگار ۶ ماه تمرین کرده بودیمنمیتونم توصیفش کنم،اونهمه تماشاچی که قراربود زل بزنن به ما وااااااااااییییییییییی.

حالا پشت صحنه هم غوغا بود ما ۱۲ نفر ریخته بودیم تو یه اتاق و از شدت استرس هی بلند بلند حرف میزدیم بازیگرای اصلی هم می خواستن تمرکز کنن تا بتونن روی صحنه آرامش داشته باشن آماااااااااااااااااااا مگه سرو صدای ما اجازه تمرکز میداد بیچاره ها حال مارو هم درک میکردن و ازمون می خواستن آروم باشیم ولی مگه میشد؟؟؟؟

اجراهای اول خیلیییییییییی سخت بود لرزش دست و پام واقعا محسوس بود تا اینکه کم کم ترسم ریخت

البته سوتی های سر کار کم نبود(نمیدونم سالن چهارسو رو دیدین یا نه ؟این سالن سن بالا نداره یعنی سن هم سطح هست با اولین ردیف صندلیها و بقیه صندلیها ردیف ردیف میره بالا) ، یادمه یه جا خانم ت ی م و ر ی ان جلوی سن زانو میزد و چند دقیقه ای فیکس میموند و ماپشت سرش با موسیقی میرقصیدیم بعد موسیقی کم میشد ما سر جاهامون فیکس میشدیم و اون دیالوگ پایانیش رو میگفت و میرفت از صحنه بیرون، جایی که من فیکس میشدم جلوی صحنه تقریبا با کمی فاصله پشت خانم ت بود . اونشب تماشاچی خیلی زیاد بود و صندلی ها پر بود جوری که ۳ ردیف آدم جلوی سن روی زمین نشسته بودن در نتیجه وقتی کارگردان دید اینجوریه و فضای کار ما کم شده ازمون خواست یه کم تغییر توی حرکات بدیم تا با تماشاچی برخورد نکنیم

وااااااااااااااااااااااااااییییییییییی اینجوری فاصله من با خانم ت خیلی کم شده بود و جایی که اون فیکس شد من تقریبا داشتم می خوردم بهش بعد من فیکس شدم البته همینجوری صاف ایستاده نبودم هر کدوم یه پزیشن خاص داشتیم و نباید تا شروع موزیک تکون می خوردیم .خانم ت هم بعد از فیکس شدن ما باید دیالوگ می گفت و حرکت می کرد حالا نگو من پام رو گذاشتم روی دامن خانم ت که زانو زده اون می خواد بلند بشه احساس می کنم دامن زیر پامه ولی کوچکترین حرکت مردمک چشمم هم جنایت بود چه برسه به اینکه پامو تکون بدم و اون دامن بلندی که تنم بود زیر نور ییهو تکون بخورهکارگردان گردنم رو میزد از طرفی فقط به این فکر میکردم که دامن خانم ت از پاش نیفتهشرایطم خیلی سخت بود اما خوشبختانه با زرنگی خانم ت و یه حرکت خیلی خیلی کوچیک از من قضیه حل شد

روزی که با گروه وارد تئاتر شهر شدیم کارگردان ما ۱۲ نفر رو جمع کرد و گفت که دوست نداره هیچ وقت ما دخترهارو توی تریای تئاتر شهر ببینه ما هرچی میخوایم باید به مسئول تدارکات بگیم و خودمون اجازه نداریم توی تئاتر شهر بگردیم و اینور اونور بریم.

همین جمله باعث کنجکاوی ما در باره تریای تئاتر شهر شد و انگار یه چیزی هی منو قلقلک میداد برم ببینم چه خبره.

از پشت صحنه ما به تریا یه در بود که قفل بود و کلا وارد شدن به تریا کار راحتی هم نبود دم در ورودی یه انتظامات هست که موقع ورود اگه به کتابخونه می خوای بری باید کارت کتابخونه داشته باشی (کتابخونه بالای بالاست)و حتی تریا هم کارت لازم داره (تریا زیر زمینه)

و خلاصه همینجوری الکی نیست که یکی سرش رو بندازه پایین و بره تو.

اغلب وقتی گریممون تموم میشد از سوراخ کلید همون دری که گفتم قفل بود توی تریا رو نگاه میکردیم البته نوبتی ما فقط دو تا میز رو میدیدیم ولی کافی بود یه ادم معروف بیاد اونجا بشینه دیگه ۱۲ نفری میرختیم رو در

کسی که موسیقی اون کار رو ساخته بود یکی از آهنگسازای تلوزیونه که بعدها هم تو دانشگاه من چند واحد موسیقی باهاش گذروندم (آقای س) .فکرکنم اون موقع ۳۴-۳۵ ساله بود

یه روز که من هنوز وقت گریمم نشده بود و لباس هم نپوشیده بودم و داشتم از همون سوراخ کلید اونور رو نگاه میکردم صدام کرد و ازم پرسید دوست داری بری اونور؟؟؟

منم که از خدام بود و بهم گفت بیا ببرمت بعد بدون اینکه بریم بالا دوباره از اون یکی پله ها بریم پایین از یه راه پیچ در پیچی یواشکی منو برد تریاو گفت برو بشین (داخل تئاتر شهر خیلی پیچیده اس چون ساختمون استوانه اس و معماری بینظیر و خاصی داره)تصادفا من همون کارگردانی که تو پست قبل گفتم باهاش کار عروسکی کردم رو اونجا دیدم و اینها هم با هم دوست بودن در نتیجه سه نفری سر یه میز نشستیم و قهوه خوردیم و حرف زدیم تا وقتی که من دیگه باید میرفتم لباس بپوشم و گریم بشم.

خاطره اولین بار رفتنم به تریا هنوز تو ذهنمه همه جا رو با تعجب نگاه میکردم یه کتاب فروشی هم اونجا بود که یه مرد حدودا ۴۰ ساله اداره اش میکرد و سالهای بعد کلی باهاش جور شدم.

الان که فکر میکنم کلی به اون روزا میخندم اگه اون روز اول ورودم به تریا کسی بهم میگفت که اون آدمایی که اونجا هستن چند سال بعد جزو دوستای صمیمیم می شن باورم نمیشد.

من و آقای س برگشتیم پشت صحنه و خوشبختانه کارگردان هم متوجه نبودن من نشد.

یه چیزی رو یادم رفت بگم یعنی زمان درست اتفاقات تو ذهنم قاطی شده

توی همین گیرو دار تمرین من دانشگاه رشته تئاتر قبول شدم تاریخ یادم نیست چون جزو تکمیل ظرفیت ها بودم و چون رشته های هنر یه مرحله آزمون عملی هم داره اگه من عملی هم قبول میشدم ترمم از اواسط آبان شروع میشد.

روزای آخر تمرین بود و اونروز نرفتم تمرین تا روزنامه رو بگیرم ،وقتی روزنامه رو گرفتم و به دو اومدم خونه بابا داشت تلفنی به مامان میگفت که قبول شدم چون اون هم روزنامه رو خریده بود و خلاصه

شادی ملی بود ،فرداش که رفتم سر تمرین کارگردانمون منو فرستاد تا شیرینی بگیرم(کارگردانمون مدیر گروه تئاتر یکی از دانشگاههای هنر بود و اساتید و مدیرای دانشگاهی که من قبول شده بودم رو هم خوب میشناخت)

بعد هم راجع به آزمون عملی باهام صحبت کرد و گفت من سفارشتو میکنم.

روز آزمون عملی هم بالاخره گذشت و همین که ازم پرسیدن تا حالا کار تئاتر کردی؟ و من گفتم که الان دارم با فلانی کار میکنم انگار اسم رمز رو گفتم ازم یه تست بازی گرفتن و بعد هم رفتم قسمت عقیدتی چند تا سوال راجع به دین و نماز و...

این شد که من شدم دانشجوی ترم اولی تئاتر

خسته شدم چیگده نوشتم.چشم مفت گیر آوردم سر درد و دلم باز شده ها

نوشته viva