از تئاتر شهر تا آرایشگاه ۱

شلاااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااام

تصمیم گرفتم یه کم خصوصی تر از خودم بگم.

اکثر دوستایی که میان اینجا میدونن من سالن آرایش دارم و میدونن که  تئاتر خوندم اما اینکه چی شد من لیسانس تئاتر رو گذاشتم در کوزه و آرایشگر شدم داستانش مفصله:

سال ۷۵ بود و من هنوز کومچولو بودم یعنی۱۶ سالم بود(کوچیکه دیگه) تفریحم این بود جلوی آئینه وایسم و هی خودمو عجیب غریب کنم باورتون نمیشه من هنوز مدرسه میرفتم و اونموقع هم به برداشتن ابرو و رنگ کردن مو تو مدارس خیلی گیر میدادن اونوقت یه سال تابستون خودم تمام موهام رو دکلره کردم البته زیاد چیز جالبی از آب در نیومد و برای مدرسه دوباره تیره کردمش .

خلاصه همون تابستون مامانم یه جایی رو پیدا کرد به نام خانه تئاتر بانوان (الان دیگه نیست و منحلش کردن) راهش خیلی دور بود ولی از اونجایی که واقعا دوست داشتم منو برد و تو کلاسهای گریم اونجا ثبت نام کرد.

این شد که من اون دوره رو گذروندم و البته توی اون کلاس همه خانومها سنشون خیلی بیشتر از من بود و من خیلی توی کلاس کوچیک بودم ولی کارم خوب بود و این شد که شدم سوگلی استاد.

توی همون دوره استادمون منو با یه گروه تئاتری آشنا کرد تا ازشون عروسک گردانی یاد بگیرم در نتیجه من تقریبا هر روز توی همون موسسه می موندم و بعد از کلاس با اون گروه که برای جشنواره بین المللی عروسکی تمرین میکردن کار میکردم . کارگردان گروه پسر یکی از بازیگران معروف بود یعنی پدرش بازیگر بود و مادرش کارگردان تئاتر.تازه از امریکا برگشته بود و اونجا فوق لیسانس صداگذاری سینما گرفته بود.آشنایی من با اون اولین جرقه انتخاب مسیر من شد برای دانشگاه.

عروسک هایی که توی کارهای تئاتر استفاده میشن چند دسته هستن یکی از اونها عروسکهای بُن راکو هستن که حتما دیدین عروسک تقریبا هم قد عروسک گردانه و عروسک گردان با لباس یک دست سیاه و روبنده پشت اون قرار میگیره و حرکتش میده(به این روش شیوه سیاه میگن چون عروسک گردان معلوم نیست)

ما هم با این عروسک ها کار میکردیم و من به لطف اعضای حرفه ای اون گروه کار با این عروسک ها رو کامل یاد گرفتم.

اون تابستون تموم شد و من دوباره مشغول مدرسه شدم اونم رشته ای که برام جذابیتی نداشت(تجربی) بالاخره دیپلم گرفتم و تصمیم گرفتم برای کنکور تئاتر رو انتخاب کنم.

توی همین مدت از طریق همون استاد گریم به یه گروه کاملا حرفه ای تئاتر معرفی شدم .

کارگردان اون کار و بازیگراش خیلی معروف بودن توی تئاتر، از جمله  ر و ی ا   ت ی م و ر ی ا ن    و   ا ن و ش ی ر و ا ن   ا ر ج م ن د (برادر داریوش و پدر  ب ر ز و  )

اینکه اسمها رو اینجوری مینویسم دلیلش اینه که تو وبلاگ قبلیم از یکی از استادای دانشگام و کاری که کارگردانی کرده بود کلی بد گفتم و نگو اون استاد اسمشو سرچ کرده بود به وبلاگ من رسیده بود و برام کامنت هم گذاشته بود.نمیخوام دوباره اون قضیه تکراربشه.

خلاصه که اون کار یک گروه حرکات موزون داشت که ۱۰-۱۲ تا دختر توش بودن که اکثرا دانشجوهای تئاتر بودن و کارگردان کار استادشون بود .در کنار اون گروه کار کردن برای من کم سن و سال و بی تجربه یک آرزو بود و من به خاطر قدم قبول شدم وگرنه من یک دوره هم کلاس بدن نگذرونده بودم اما شانس باهام یار بود و قبولم کردن.

تمرینا توی اداره تئاتر بود و ما با یه طراح حرکات موزون که تو فرانسه دوره دیده بود تمرین می کردیم(یعنی اون با ما تمرین میکرد)

تمرینات ۶ ماه طول کشید بماند که بدبخت پیر شد تا بتونه ۱۲ تا دختر شر رو با هم هماهنگ کنه هنوز وقتی یادم میاد چه بلایی به سرش آوردیم از خنده منفجر میشم .اما اون بالاخره موفق شد ما ۱۲ نفر رو هماهنگ کنه.ما ۲۰ دقیقه پایان کار روی صحنه میرقصیدیم البته نه کاملا رقص چیزی شبیه حرکات سماء و ...کلا حرکات معنا دار.

اون ۶ ماه برام خیلی جذاب بود به اضافه اینکه وقتی تمرین خودمون تموم میشد اجازه داشتیم بریم تو سالن روبه رو که بازیگرای کار متن اصلی رو تمرین میکردن و نگاه کنیم.

توی اون کار بود که پوسته بیرونی و زیبای تئاتر برام برداشته شد و مشکلاتی که هیچوقت ازشون خبر نداشتم رو دیدم.این سختی کار به جای اینکه سردم کنه منو بیشتر عاشق تئاتر میکرد(اینم بگم که مطمئنم رنگ و بوی معروفیت و خیال پردازی های بچه گانه نبود که منو مجذوب تئاتر کرد چون در اینصورت باید جذب سینما میشدم اما هنوز از سینما متنفرم)

بعد از ۶ ماه تمرین واقعا سخت بالاخره زمان اجرای ما رسید توی این مدت چیزهای جذاب دیگه ای هم دیدم مثلا یه روز رفتیم قسمت دوخت لباس نزدیک تالار وحدت و اونجا اندازه هامونو گرفتن برای لباس و یه آقایی هم شکل کف پامونو رو کاغذ کشید تا برامون کفش باله بدوزه.

واااااااااااااااااااای روزی که لباسها حاضر شد چه حالی داشتیم لباس ما ۱۲ نفر مثل هم بود یه لباس

بلند سفید با دامنی که وقتی چرخ میزدیم (از همون چرخهایی که یهو رقصنده تند تند میچرخه و با دستهاش بازی می کنه بماند که چقدر یاد گرفتنش سخت بود)دامن لباس میرفت رو هوا البته قسمت دردناکش این بود که برامون یه شلوار سند بادی هم برای زیرش دوخته بودن.روی لباس هم یه شنل سفید کلاه دار بود با مقنعه هایی که کشی و کاملا چسب بود تا موقع رقص اذیت نشیم .رقص توی مملکت اسلامی روی سن؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟خب این دردسرهارو هم داره دیگه!!!!!!!!کفشهای باله هم آماده بود وااااااااااااااای چه لذتی داشت وقتی همه رو پوشیدیم و تست گریم هم اجرا شد و ما با اون چهره های متفاوت(نقشمون شبیه فرشته ها بود برای همین گریم زیبایی داشتیم) از ذوق هی جلوی آیینه چرخ میزدیم.

معمولا اولین اجرایی که به عنوان تست میرن رو میگن اجرای ژنرال یعنی تمام عوامل سر جای خودشون بدون قطع کردن با گریم ولباس و نور و موزیک و...اجرا میرن تا اگه مشکلی هست رفع بشه و کارگردان هم کارو ببینه.

روز اجرای ژنرال رسید سالن چهارسوی تئاتر شهر قرار بود ۳۰ شب مارو توی خودش جا بده.

دوست دارم بازم بنویسم اما الان فرصت ندارم شاید اصلا نوشتن اینها برای شما جذاب نباشه نمیدونم!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

به هر حال تا اینجا رو داشته باشین تا بعد...

راستی اسمشو چی بذارم؟؟؟؟؟؟؟

نوشته viva